"Na szlaku szczęścia" Anne Buist, Graeme Simsion

Na samym wstępie muszę przyznać, że nie należę do osób zbytnio religijnych. Do Kościoła chodzę od czasu do czasu, z reguły czas ten wypada na pogrzeby i wesela, święta obchodzę bo taka jest tradycja i modlę się, troszkę wstyd się przyznać, jak przyjdzie trwoga. Dlatego też z początku obawiałam się książki, której akcja rozgrywa się na...jednym z najbardziej znanych szlaków pielgrzymkowych. Wiecie co mnie przekonało by dać tej powieści szansę? Logo Gorzkiej Czekolady. Jeszcze żadna książka z tej serii, czy to obyczajówka, kryminał czy nawet horror, mnie nie zawiodła. Muszę przyznać, że i tym razem osoby zajmujące się selekcją i wyborem książek do tłumaczenia z Gorzkiej Czekolady nie zawiodły mojego zaufania. Okazuje się, że w drogę po bezdrożach może się wybrać nawet największy grzesznik a literatura "pielgrzymkowa" niekoniecznie musi być religijna. 

Zoe, niespełniona artystka, przyleciała z Kalifornii. Martin, inżynier, pochodzi z Yorkshire. Oboje z różnych powodów trafiają do Cluny w środkowej Francji. Oboje próbują się rozliczyć z przykrymi przeżyciami, których doświadczyli w niedalekiej przeszłości. Chcąc zacząć nowy etap życia, ruszają osobno na szlak z Cluny do hiszpańskiego Santiago, śladami pielgrzymów, którzy od kilkuset lat przemierzają Drogę św. Jakuba.

Droga Świętego Jakuba to jeden z najpopularniejszych szlaków pielgrzymkowych, rozpoczynający się we Francji i mający swój koniec w Santiago w Hiszpanii. Co roku drogę tę przemierzają tysiące wiernych i turystów z całego świata. Pielgrzymkę może rozpocząć każdy z dowolnego miejsca na Ziemi. Co prawda mówią, że wszystkie drogi prowadzą do Rzymu, jednak  Anne Buist, Graeme Simsion udowadniają nam, że jest inaczej...każdy szlak prędzej czy później skończy się w Santiago de Compostela. Muszę przyznać iż towarzysząc naszym niezwykle interesującym bohaterom, sporo się dowiedziałam o historii szlaków pielgrzymkowych i charakterze pielgrzymowania. Autorzy w ciekawy, obrazowy i niezwykle interesujący sposób przedstawili mi Francję i Hiszpanię od strony, która do tej pory była mi nieznana. Choć w swoim życiu sporo podróżowałam, tak nigdy nie trafiłam na szlak muszli Świętego Jakuba. Bowiem to właśnie przegrzebek jest symbolem Camino. Droga, którą przemierzają pielgrzymi nie posiada szczegółowych drogowskazów, map czy legend. By dojść do końca i się nie zgubić należy wypatrywać symbolu muszli ( po stronie francuskiej) lub też żółtych strzałek (po stronie hiszpańskiej). Często są one tak malutkie lub tak zakamuflowane, że bardzo trudno jest je dostrzec. Kolejną rzeczą, która mnie zdziwiła odnośnie Camino był fakt, że każdy podróżujący, by móc w pełni korzystać z przywilejów pielgrzyma, musi się zarejestrować. Jeśli nie mamy pozwolenia od odpowiednich władz, drzwi większości klasztorów, domów pielgrzyma oraz schronisk pozostaną dla nas zamknięte. Oczywiście jeśli stać nas na hotele to nie ma najmniejszego problemu, jednak kilkadziesiąt nocy w obleganych placówkach turystycznych może kosztować fortunę. Nasi bohaterowie fortuny nie mieli i musieli sobie radzić różnymi sposobami. Najpiękniejsze było to, że "na szlaku" można było spotkać ludzi, którzy potrafili się dzielić i pomagać. Pewnie nie raz wam się zdarzyło brać udział w jakimś dużym przedsięwzięciu, czy to w pracy czy może zawodach sportowych, gdzie by osiągnąć sukces , trzeba było działać jak jedna drużyna, jeden organizm. Właśnie takim czymś było dla mnie Camino w wydaniu autorów. Nie mieliśmy tutaj do czynienia ze zorganizowaną pielgrzymką, jednak po kilku tygodniach czy miesiącach wędrówki, poszczególni podróżujący zaczęli coraz bardziej od siebie zależeć. Pomagali sobie, wspierali się, uprawiali sex czy nosili na własnych plecach. Na pierwszy rzut oka "Na szlaku szczęścia" opowiada o losach jednostek tak naprawdę mamy tutaj do czynienia z mentalnością grupy. To jakie przygody stały się ich udziałem , przez co musieli przechodzić było niesamowite. Momentami chciało mi się płakać,  a kiedy indziej zataczałam się ze śmiechu. Wraz z naszymi bohaterami przekłuwałam igłą odciski, wypijałam cudze kieliszki wina i spałam w namiocie przy minusowej temperaturze. No i oczywiście szłam i szłam i szłam , bo nie da się ukryć że jest to jednak z najbardziej "drogowych" powieści drogi. 

Głównymi bohaterami "Drogi do szczęścia" są Zoe, niespełniona artystka ze Stanów Zjednoczonych oraz Martin inżynier z Anglii. Kobieta niedawno straciła męża, który zginął w wypadku samochodowym. Jednak czy na pewno? Okazuje się bowiem, że okoliczności jego śmierci są nieco bardziej skomplikowane. Zoe, zmęczona i zawiedziona odkryciem prawdy o swoim mężu, postanowiła odwiedzić swoją przyjaciółkę ze studiów mieszkającą na stałe we Francji. Gdy dojechała na miejsce , w jednym z okolicznych sklepików dowiedziała się o drodze Św. Jakuba. Choć nie należała do osób religijnych czy bogobojnych postanowiła wyruszyć w drogę. I to właśnie na szlaku spotkała Martina, który znalazł się we Francji by "wydobrzeć" po trudnym rozwodzie. Zainspirowany innym turystą mężczyzna postanawia wybrać się na pielgrzymkę by przetestować własnego projektu wózek pełen potrzebnego sprzętu. Od samego początku wiadomo, że pomiędzy tą dwójką coś iskrzy. Autorzy nie ukrywają, iż nasi bohaterowie czują do siebie miętę, jednak w przeciwieństwie do typowych powieści kobiecych czy romansów, tutaj sprawy są nieco bardziej skomplikowane. Oczywiście nic nie stało by na przeszkodzie zrobić z tej książki powieść romantyczną, jednak z pewnością by to ją zepsuło.  A tak mamy tutaj historię doświadczonych przez los ludzi, którzy już odebrali swoją życiową lekcję i nie rzucają się na główkę z pierwszego lepszego mostu...chociaż mogą, a często nawet i chcą. Książka ta pokazuje, że każda nasza decyzja ma swoje konsekwencje, że nie jest łatwo zapomnieć o przeszłości i zacząć nowy rozdział. Jednak pomimo tego faktu autorzy dają nam nadzieję na lepsze jutro. Jest to zdecydowanie powieść , która ma niezwykle optymistyczny i radosny wydźwięk. I właśnie to mi się w niej najbardziej podobało. Nie ma tutaj epickich momentów kulminacyjnych, wartkiej akcji czy szokujących odkryć, jest za to samo życie z jego cieniami i blaskami, coś co zna każdy z nas. 

Tak naprawdę jedyną rzeczą, która wam się może nie spodobać w tej książce jest powtarzalność, jednak wydawca nas na to przygotowuje. Od samego początku wiemy, że będziemy towarzyszyć naszym bohaterom na szlaku pielgrzymkowym. Przypuszczam, że nawet Ci którzy nigdy w życiu nie udali się na taką wędrówkę domyślają się, że jest to podróż raczej monotonna i wyczerpująca. Jeszcze jak dodamy do tego, że przez większość czasu nasi bohaterowie wędrują samotnie, to już w ogóle wyjdzie nam przepis na horror.Oczywiście żartuję. Owszem jest powtarzalnie jednak nas to nie nudzi. Od samego początku jesteśmy zżyci z naszymi bohaterami i udaje nam się współodczuwać to co przeżywają, a wierzcie mi jak bolą nogi, jesteście głodni i tęsknicie za normalnością, to ostatnie o czym myślicie to nuda.

 "Na szlaku szczęścia"to optymistyczna, zabawna a jednocześnie poruszająca i mądra książka, która zadowoli nawet najbardziej wymagających czytelników. Buist i Simsion opowiadają czytelnikowi o grupie zwykłych ludzi, borykających się ze zwykłymi problemami, którzy odkrywają, że często najlepsza rada pochodzi od nieznajomych, których perspektywa nie jest zabarwiona emocjami. Bardzo mnie ciszyło to, że autorzy nie postawili na "duchowy" aspekt podróży , który mógłby stać się zbyt ciężki do przyswojenia dla mniej religijnych czytelników. Jednym słowem jest to książka uniwersalna. Zdecydowanie polecam, chociażby na poprawę humoru. 

 Tytuł : "Na szlaku szczęścia"

 Autor :   Anne Buist, Graeme Simsion

Wydawnictwo : Media Rodzina

Data wydania : 28 października 2019

Liczba stron : 424

Tytuł oryginału : Two Steps Forward 

Za możliwość przeczytania i zrecenzowania książki serdecznie dziękuję wydawnictwu :